آزنیک، گزارش می‌دهد؛

چگونگی برخورد والدین با استقلال‌طلبی نوجوانان

استقلال طلبی در نوجوان از جمله نشانه‌های گذر از دوره کودکی به دوره نوجوانی است. گاه ممکن است استقلال طلبی نوجوان باعث ایجاد چالش در خانواده شود، اما والدین بایستی توجه داشته باشند که این موضوع بخشی از فرآیند رشد، شکل گیری شخصیت و هویت یابی فرزندشان است، پس نوجوان باید در انجام برخی امور با راهنمایی و هدایت پدرومادر، آزادی عمل داشته باشد.

استقلال‌طلبی یکی از نیازهای اساسی نوجوانان

به گزارش پایگاه تحلیلی خبری آزنیک، میل به کاوش و عبور از مرزهای دوران کودکی، نوجوانان را وارد دنیای جدیدی می‌کند. آن‌ها تا به اینجا کاملا مطیع و گوش‌به‌فرمان بوده‌اند و چیزهای زیادی آموخته‌اند! حالا دیگر هیچ‌ چیزی به‌اندازه آزمایشگری آموزه‌های برگرفته از خانه، مدرسه و جامعه اهمیت ندارد. این روحیه کنجکاوی، حالتی از سرکشی و شورش علیه قوانین و سنت‌ها نیز در درون خود دارد و باعث نگرانی والدین می‌شود. البته جای نگرانی نیست زیرا این مسئله موقتی است.  از طرفی، استقلال‌طلبی یکی از نیازهای اساسی نوجوانان است و آن‌ها در این دوره سنی تلاش‌ زیادی برای رسیدن به آن می‌کنند. اگر والدین با کنترل افراطی به دنبال سرکوب این نیاز باشند، با واکنش‌های دفاعی فرزندان و سرپیچی آن‌ها رو به رو خواهند شد. این واکنش‌های دفاعی گاهی به بروز رفتارهای پرخطر و خودویرانگر نوجوانان منتهی می‌شود. 

در ادامه به نکاتی می پردازیم که به والدین کمک می کند که چگونه شرایط ناشی از استقلال طلبی را مدیریت کنند.

پرهیز از حساسیت ها و واکنش های شدید

توصیه می‌شود که در هنگام مواجه شدن با این شرایط واکنش‌ها و احساسات خود را کنترل و مدیریت کنید و با صبر و  آرامش بیشتر با این قضیه برخورد کنید.

اگر فرزندتان تمایل به بیرون رفتن و گذراندن وقت بیشتر با دوستان خود دارند (که این امر کاملا طبیعی است) نباید مانع آن ها شوید زیرا با این کار شما به فاصله گرفتن و دور کردن بیشتر او از خود اقدام کرده‌اید.

چنین واکنشی اوضاع را دشوارتر کرده و باعث می‌شود تا نوجوان بیشتر تمایل به بیرون رفتن و فرار از سختگیری های شما و گذراندن اوقات بیشتری با دوستان داشته باشند. در نتیجه برای مدیریت این مسئله بهتر است بیشتر روی رفتار و واکنش‌های خود کار کنید.

برقراری ارتباط دوستانه با دوستان فرزندتان

گذراندن اوقات فراغت با دوستان در این دوران یکی از مهمترین نشانه‌های تمایل به استقلال طلبی است. وقتی نوجوان بیشتر مایل است با دوستان خود وقت بگذراند این امر ممکن است باعث بروز نگرانی هایی در والدین آن‌ها شود. والدین از این بابت نگران می‌شوند که مبادا دوستان فرزندشان ناباب باشند و آن ها را به سمت آسیب‌های اجتماعی هدایت کنند.

 برای پیشگیری از چنین مشکلی و رفع نگرانی توصیه می‌شود با دوستان فرزند خود رابطه دوستانه برقرار کنید و با آنها بیشتر معاشرت کنید و حتی آنها را به همراه خانواده شان به منزل خود دعوت کنید تا بهتر آنها را بشناسید و یک نوع نظارت غیر مستقیم بر آنها داشته باشید.

از استقلال طلبی فرزند خود استقبال کنید

با نشان دادن واکنش‌های شدید و نادرست ممکن است فرزندتان احساس کند که شما مانع رشد شخصیتی او هستید و نمی‌خواهید او را به عنوان یک فرد بالغ بپذیرید. بهتر است برای کمک به رشد شخصیت آنها به آنها نشان دهید که شما از این رشد و استقلال شخصیتی او خوشحال هستید و از آن استقلال می‌کنید.

حتی اگر فرزندتان متوجه این رفتار شما نشد بهتر است به طور مستقیم در این مورد با او صحبت کنید.

کنار آمدن با خود

در این شرایط ممکن است برای والدین بسیار دشوار باشد که بپذیرند کودک مطیع و سر به راهشان دیگر آن کودک وابسته دیروزی نیست. پذیرفتن و کنار آمدن با این موضوع که کودکشان دیگر بزرگ شده و طرز فکر و گفتار و رفتارش بسیار تغییر کرده و دیگر وابسته و متکی به والدین نیست بسیار دشوار است.

 بهتر است در این شرایط بیشتر بر روی خودتان کار کنید و با این موضوع کنار بیایید. ممکن است از اینکه شما دیگر نمی توانید مانند قبل بر فرزندتان نظارت داشت باشید و مدام او را تحت کنترل داشته باشید بسیار مضطرب و نگران شوید. برای کنار آمدن با این نگرانی ها و نحوه کنترل و مدیریت بهتر این شرایط بهتر است از یک متخصص روان شناس کمک بگیرید.

نظارت های خود را به طور کامل قطع نکنید

در عین حال که باید این تغییرات در رفتار نوجوانان را برای استقلال طلبی آن‌ها بپذیرید و درک کنید به این موضوع نیز باید توجه داشته باشید که نوجوانان در این مقطع زمانی بسیار آسیب پذیر هستند و هنوز به راهنمایی‌های شما نیاز دارند.

 برای این مشکل بهتر است به جای کنترل و نظارت مستقیم به طور غیر مستقیم آن‌ها را کنترل کنید. رفتار شما در عین حال باید انعطاف پذیر باشد و به گونه‌ای باشد که فرزندتان با شما احساس راحتی کند به طوری که هر وقت مشکلی برایش پیش آمد خودش به شما مراجعه کند و از شما کمک بگیرد.

 داشتن چنین رفتار و واکنشی با فرزندتان باعث می شود تا او احساس کند شما برایش یک حامی هستید و نه یک مانع که نتواند در موقع لزوم مشکلش را با شما در میان بگذارد. همین خصلت یعنی حمایتگری و سازش و انعطاف پذیری به او کمک می کند تا گرفتار آسیب های اجتماعی نشود.

 پایان//