دنیای بچه‌های سندرم داون زیباتر و بزرگ‌تر از دنیای ما آدم معمولی‌ها است

به گزارش پایگاه تحلیلی خبری آزنیک، داریوش فرضیایی «عمو پورنگ» با حضور در دومین همایش فرصت کودکی با پایگاه خبری آزنیک پیرامون موضوع کودکان سندرم داون به گفتگو نشست.

این مجری و برنامه ساز کودک و نوجوان درباره دنیای بچه‌های سندرم داون، اظهار کرد: چیزی که در طول این سال‌ها در این خصوص برای من جالب بود، این موضوع بود که اکثر خانواده‌ها متفق‌القول بودند که بچه‌های ما خیلی خوب با شما ارتباط برقرار کردند و برنامه‌ها و شخصیت عمو پورنگ را خیلی دوست دارند. تا زمانی که از نزدیک برخورد نکرده بودم برای من جالب بود که این عزیزان از من چه میدانند، چی میفهمند و چه می‌خواهند. دقت کردم و دیدم آن‌ها بیشتر از من میفهمند و دنیایشان خیلی قشنگ‌تر و بزرگتر است. به نظر من دنیای آن‌ها خیلی جالب‌تر از دنیای ما آدم‌های به قول خودمان عادی، است.

وی در ادامه افزود: بچه‌های سندرم داون بسیار انسان‌های با احساسی هستند. این‌ افراد بچه‌هایی با دل بزرگ و مهربان هستند. به نظر من این‌ها فرشته‌هایی هستند که هر خانواده‌ای که از آنها نگهداری می‌کنند باید آن‌ها را یک نعمت محسوب کند. کما این که یک عزیزی به نام محمد رستمی که ایشان هم سندرم داون دارند گهگاهی از اهواز لطف می‌کند و برای دیدن ما می‌آید. هر زمانی که دوستان دستیار تماس میگیرند و اطلاع میدهند که ایشان آمده، این بچه با یک شوقی و با یک ذوق و علاقه‌ای می‌آید و من را در آغوش می‌گیرد. این عزیز تمام شعرهای من را بی آن که یک واو را جا بیندازد از حفظ می‌باشد که این حاکی از هوش و ذکاوت بالای این بچه‌ها است.

فرضیایی با تاکید بر پذیرفتن این بچه‌ها در جامعه، خاطرنشان کرد: چقدر خوب است که ما این بچه‌ها را در دنیای خودمان هم بپذیریم و هم باور داشته باشیم و هم به آن‌ها در جامعه مسئولیت بدهیم. این عزیزان بسیار بچه‌های خلاق و باهوشی هستند.

وی در پاسخ به این سوال که آیا تولید برنامه جدیدی در دست دارید، گفت: برنامه جدیدی ندارم و به خاطر بیماری مادرم که شرایط خوبی ندارد و متاسفانه آلزایمر ایشان شدت یافته، سعی می‌کنم که تمام وقتم و تمام قدرتم را برای خدمت به مادر بگذارم. برای آینده فکرهایی در ذهنم هست اما فعلاً اولویت مادرم هست.

فرضیایی در پاسخ به این سوال که چه شد به سمت برنامه‌سازی برای حوزه کودک و نوجوان آمدید، بیان کرد: انسان‌ها کاراکترهای مشخصی دارند. اگر به گذشته برگردیم و نگاه کنیم به طور کلی من آدمی هستم که کودک درون بسیار فعالی دارم. حتی زمانی که در رادیو مشغول بودم و کارکتر خلق می‌کردم همه می‌گفتند کاراکترهای شما همه کودکانه است و رگه‌هایی از شیطنت‌های کودکانه داخل آن موجود است. لذا من هرگز نتوانستم به اصطلاح با آدم بزرگ‌ها ارتباط خوبی برقرار کنم. صادقانه بگویم علی‌رغم اینکه بیننده‌های من اکثرا بزرگسالان هستند، اما همین بزرگسالان نیز به واسطه کودک درون خود با من ارتباط برقرار می‌کنند. وقتی که میبینم همین بزرگترها شعرهای من را زمزمه می‌کنند، در واقع آن‌ها دارند از این طریق کودک درونشان را زنده نگه می‌دارند.

این مجری محبوب تلویزیون در ادامه افزود: من از همان ابتدا به کار کودک علاقمند بودم و دنیای کودکان را به دنیای بزرگسالان ترجیح میدم. کودکان پاک و معصوم هستند و در واقع بدون قید و شرط و توقع دوستت دارند. کار در این حوزه برای کودک بسیار سخت‌تر از کار برای بزرگسالان است علی‌رغم این که بعضی‌ها معتقدند کار کودک ساده است اما اصلا اینگونه نیست. من معتقدم ما هر آنچه به این کودکان یاد می‌دهیم روزی همان‌ها عکس‌العمل حرف‌ها و رفتارهای ما خواهند بود، نظام من همیشه بر این باورم که هر آنچه من الان بکارم، ده سال یا بیست سال دیگر توسط همین بچه‌ها برداشت می‌شود.

ادامه گفتگو پایگاه خبری آزنیک با داریوش فرضیایی «عمو پورنگ» در حاشیه دومین همایش فرصت کودکی را در رویدیو بالا مشاهده کنید.


انتهای پیام//