به گزارش پایگاه تحلیلی خبری آزنیک، با افزایش تنش‌های منطقه‌ای و گسترش اخبار حمله موشکی اسرائیل به ایران، نگرانی‌های روانی در میان خانواده‌ها افزایش یافته است. کودکان و نوجوانان نیز، هرچند مستقیم در معرض تهدید فیزیکی قرار ندارند، اما از نظر احساسی و ذهنی، به شدت تحت تأثیر فضای روانی جامعه و رسانه‌ها هستند.
در این گزارش، تلاش کرده‌ایم با نگاهی کارشناسی و کاربردی، به این سؤال پاسخ دهیم که در زمان بحران، کودکان چه کارهایی می‌توانند انجام دهند و والدین چگونه باید از آن‌ها حمایت کنند؟
۱. پذیرش و اعتبار دادن به احساسات کودک
نخستین گام، تأیید احساسات کودک و پرهیز از انکار یا کوچک شمردن آن است.
جملاتی مانند «نترس، چیزی نیست» یا «تو که بچه‌ای، چرا ناراحت شدی؟» باعث می‌شود کودک احساسات خود را سرکوب کرده یا از شما فاصله بگیرد. در عوض، جملاتی نظیر «طبیعیه که نگران باشی» یا «اگه دوست داری در موردش حرف بزنیم، من کنارت هستم» می‌تواند به آرام‌سازی کودک کمک کند.
والدین باید محیطی فراهم کنند که کودک بتواند بدون ترس از قضاوت، نگرانی‌ها و سوالاتش را مطرح کند.
پاسخ‌گویی صادقانه، ولی متناسب با سن کودک، نه‌تنها اضطراب او را کاهش می‌دهد، بلکه احساس کنترل را به او بازمی‌گرداند.
کودکان در شرایط بحرانی نیاز به تخلیه روانی دارند. والدین می‌توانند آن‌ها را به انجام فعالیت‌هایی مانند:
در شرایط بحرانی، قرارگیری مداوم کودک در معرض اخبار، به‌ویژه از طریق شبکه‌های اجتماعی یا رسانه‌های غیررسمی، می‌تواند احساس ناامنی و ترس را تشدید کند.
توصیه می‌شود والدین خود نیز مدیریت مصرف رسانه را در خانه رعایت کرده و به کودک الگو بدهند.
در عین حال که کودکان نباید با وظایف سنگین روبه‌رو شوند، اما دادن مسئولیت‌های کوچک (مثل کمک در خانه، مراقبت از خواهر/برادر کوچکتر یا نوشتن نامه‌ای برای آرام‌کردن دوستان) می‌تواند احساس مفید بودن و کنترل در آن‌ها ایجاد کند.
خواب منظم، تغذیه سالم و حفظ ساختار روزمره (مثل ساعت مطالعه، بازی، وعده‌های غذایی) احساس ثبات و امنیت روانی را در کودک تقویت می‌کند. تغییرات ناگهانی در سبک زندگی می‌تواند اضطراب کودک را تشدید کند.
کودکان جهان را از چشم والدین می‌بینند. اگر والدین بتوانند آرامش نسبی و اعتماد به آینده را منتقل کنند، کودک نیز احساس امنیت بیشتری خواهد داشت. انتقال مفاهیمی چون صلح، همدلی، امید به آینده و نقش هر فرد در ساختن جهانی بهتر، می‌تواند پیام مثبتی در ذهن کودک به جا بگذارد.
کودکان در بحران، به‌جای ترساندن یا نادیده‌گرفتن، نیازمند درک، گفت‌وگو، ساختار روانی پایدار و الگوهای آرام‌کننده هستند. آنان، حتی در ساده‌ترین شکل، می‌توانند در چنین شرایطی مؤثر و مفید باشند؛ مشروط به آن‌که حمایت روانی و محیطی مناسب را از سوی والدین و مربیان دریافت کنند.
پایان//
آخرین اخبار